Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Ζοῦμε σέ μία δύσκολη ἐποχή ὅπου οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τό Θεό καί περιφρονοῦν τίς ἐντολές. Τώρα πιά σχεδόν κανένας δέν μιλάει γιά ἠθική. Ντρέπονται νά ποῦν τό παραμικρό. Καί
ὅταν τά
τραγικά ἀποτελέσματα τῆς ἀνήθικης
ζωῆς εἶναι
αἰσθητά καί ἐπώδυνα, τά ἐξηγοῦν μέ
τό δικό τους διεστραμμένο νοῦ, χωρίς καμία ἀναφορά
στό Θεό. Πιεζόμενοι καταφεύγουν στούς εἰδικούς
ἐπιστήμονες, γιά νά τούς βοηθοῦν
καί ἐλπίζουν
σέ μία
καλύτερη ζωή. Μάταια ὅμως. Πυκνό τό
πνευματικό σκοτάδι. Παντοῦ ὀσμή θανάτου. Οἱ
ἄνθρωποι δυστυχοῦν μέσα στήν ἀφθονία τῶν
ὑλικῶν
ἀγαθῶν.
Δέν ὑπάρχουν
πιά ὁράματα.
Καί πῶς
νά ὑπάρχουν,
ἀφοῦ
ὅλοι εἶναι
φιλήδονοι, φιλοχρήματοι καί φιλόδοξοι;
Ὁ
συνειδητός χριστιανός μέσα σέ αὐτή τήν
κοινωνία αἰσθάνεται ἄβολα καί
ἀποπνικτικά.